Սոնետներ առ

Սոնետ առ նվաստիս

Ես, երեկոյան մայրամուտի շողերի վայելքի տակ, կիսափակ աչքերով խմում էի Նրանցից եկող ուժը:

Շողերից արձակվող լույսը անփոխարինելի ջերմությամբ հորդորում էր աղոթել առ Աստված և ասել:

Լեզուս վերջապես խաղաղված ու անթեղված իր օջախում՝ ձեռք էր քաշել ու հրաժարվել իր սովորական պարտականությունից:

Լռությունն աստիճանաբար օձային սողքով պարուրում էր ինձ ու վերջնականապես ինձ զրկում խոսելու կարողությունից:

Երբ այնքան ունես

Երբ այնքան ունես, որ կարողանում ես տալ,

Դու տալիս ես, մարդիկ՝ անհագորեն վերցնում,

Տալիս ես սիրով, տալիս ես ամեն ինչ.

Սեր, որով լցվում են ու ապրում,

Համբերություն, որով կարողանում են,

Առաջ քայլելու վստահություն, որով մինչև անգամ վազում են,

Ստեղծագործելու կարողություն, որով թռչում են,

Ու մտքեր, մտքեր, մտքեր, որ դառնում են

Ներկա, գործ ու պատմություն,

Տալիս ես, որովհետև անսպառ ես,

Որովհետև դու ստանում ես,

Որովհետև տալուց բացի

Դու ունես նաև ստանալու շնորհ…

Բայց երբ գալիս են թաքուն ու գողանում են,

Դու թալանված ես զգում քեզ արդեն,

Ու, ափսոս, ավաղ, ժամանակ է պետք,

Որ կորուստն այդ դու վերականգնես…

12.01.2016