Սոնետ առ նվաստիս
Ես, երեկոյան մայրամուտի շողերի վայելքի տակ, կիսափակ աչքերով
խմում էի Նրանցից եկող ուժը:
Շողերից արձակվող լույսը անփոխարինելի ջերմությամբ հորդորում
էր աղոթել առ Աստված և ասել:
Լեզուս վերջապես խաղաղված ու անթեղված իր օջախում՝ ձեռք էր քաշել
ու հրաժարվել իր սովորական պարտականությունից:
Լռությունն աստիճանաբար օձային սողքով պարուրում էր ինձ ու վերջնականապես
ինձ զրկում խոսելու կարողությունից:
