Ինձ այս ու այն կողմ եմ տալիս,
Հինավուրց փոշին ելել
Ու հոգուս վրա է մաղվում:
Ինձ մի օր թվաց, որ արդեն
Ազատվել եմ փոշուց այս հին,
Մինչդեռ ես զգույշ ավլել,
Պահել էի մի թաքուն անկյունում...
Ես ինքս ինձ դեռ չեմ ճանաչում
Ու ինքս ինձ եմ ուզում ճանաչել,
Ես դեռ ինքս ինձ եմ անծանոթ,
Ինքս ինձ համար ես դեռ անհայտ եմ:
Երբեմն այնքան հեզ եմ ու բարի,
Երբեմն հանկարծ դառնում եմ վայրի,
Ու մեկ էլ կրկին հնազանդ եմ, լուռ,
Ու մեկ էլ հանկարծ՝ այնպես կատաղի...
Հանկարծ մտքեր են ծագում խելացի,
Մեկ էլ՝ չեմ կարող ոչինչ հասանալ,
Մեկ ինձ թվում է՝ գիտեմ ամեն ինչ,
Ու մեկ էլ հանկարծ՝ ոչինչ չգիտեմ...
Իմ փոքրիկ քաղաքում նույն անձրևն է մաղում,
Փողոցում մարդիկ չկան,
Կատուն քնել է մի չոր անկյունում:
Թաց տերևները կաթկթում են լուռ,
Կյանքի հարահոսը առաջ է շարժվում:
Իմ փոքրիկ քաղաքում գիշեր է հիմա,
Իմ փոքրիկ քաղաքում անձրև է մաղում,
Իմ փոքրիկ քաղաքում բոլորն են քնած,
Ափսոս, ափսոս, որ ես էլ այնտեղ չեմ...
Комментариев нет:
Отправить комментарий